Kaldır başını yukarıya
Aç gözlerini
Yüreğinin evrendeki sınırsızlığına
Ben senin çocuğunum Uzay
Şiir: Bircan Ünver
Senin çocuğunum sonsuz mavilik
Şeffaf tüller yeryüzü ve gökyüzünün
Ayrıştığı noktada bulunan
Çocuğunum senin güneş, gün, ışıklar, yeryüzü
Gecenin sonsuz maviliği
Boşlukta yankılanan Tanrısal boyutta bir arya sesi
Uzatır çağlar boyu trajedisini
Kadınsal sezgilerin boşluktaki tılsımlarına
Yeryüzü yetmiyor artık bana
Sonsuz bir aşk istiyorum
aşacak içindeki bulunduğumuz zamanı
taşıyacak yeryüzünün ötesine…
Kimbilir böylece yaşarım belki de
Bir beşyüz yıl kadar
Belki çocuklarım belki torunlarım
Yeşertir yeni bir melezlenmesini insanlığın
Söz nereye, düş nereye, duygu nereye,
ben nereye
Hepsinin merkez kaç sistemli kaçış ve
dönüşleri var hücrelerimde…
Işığı düştü bir kez üzerime Uzayın
Bu ne muhteşem bırakış, teslimiyet
gezegenler
arasında bir boşlukta
bunlari hissederken buldum
kendimi
Hissetmek aidiatını sadece yeryuzune değil
minüskül bir bedenin bu ihtişama ve uzaya…
Bircan Ünver, 2 Eylül 1998, İstanbul-New York hattı Uçakta
Imaj ©NASA/JPL-Caltech/STScI-PIA11796_hires
Not: 31 Aralık 2018’de üzerinde minüskül düzenlemeler yapılmıştır. Daha önce online veya Işık Yollarında kitabında yayınlanmamıştır.
I AM YOUR CHILD COSMOS
https://turkishlibrary.us| http://www.isikbinyili.org | http://www.lightmillennium.org